Ένα μπουκέτο από οκτώ καλλονές που εκπροσωπούν ισάριθμες πόλεις της Μακεδονίας και της Θράκης συγκροτούν το φωτογραφικό κολάζ του «Φώτο Ελέκτρικ». Είναι οι ωραίες δεσποινίδες που πήραν το τίτλο των μις για τις πόλεις που εκπροσωπούσαν.
Τα καλλιστεία οργάνωναν στα τέλη της δεκαετίας του 1920 και τα πρώτα χρόνια της οικονομικής ύφεσης του ’30 η «Ένωσις Συντακτών Θεσσαλονίκης», η πρόγονος της σημερινής ΕΣΗΕΜ-Θ. Οι δημοσιογράφοι εκείνης της εποχής είχαν λύσει όλα τα οικονομικά και άλλα προβλήματα του κλάδου και οργάνωναν κοσμικές εκδηλώσεις!
Τα καλλιστεία ήταν γενικευμένος ευρωπαϊκός συρμός που βρήκε απήχηση και στη Θεσσαλονίκη, σε μια περίοδο που ο κόσμος αναζητούσε ψυχαγωγικές και κοσμικές διαφυγές για να ξεχάσει την προσφυγιά και την οικονομική μιζέρια. Την οργάνωση αναλάμβανε το σωματείο των δημοσιογράφων και στην κριτική επιτροπή συμμετείχαν προβεβλημένοι παράγοντες της πόλης.
Τα καλλιστεία γίνονταν στο πολυτελέστατο «Μεντιτερανέ» (το ιστορικό ξενοδοχείο της παραλίας που κατεδαφίστηκε) και η προετοιμασία τους έπαιρνε μεγάλη δημοσιότητα από τις τοπικές εφημερίδες.
Τα ονόματα των καλλονών από τις μακεδονικές και θρακικές πόλεις παρέμειναν σχεδόν άγνωστα, αφού τη μεγάλη μερίδα της δημοσιότητας δεχόταν η «Μις Θεσσαλονίκη», που αυτή τη χρονιά παίρνει τον τίτλο η Ελένη Ξανθοπούλου (τρίτη από αριστερά της πρώτης σειράς). Στο διαγωνισμό είχαν πάρει μέρος 36 κοπέλες, οι περισσότερες προσφυγοπούλες από τις αλησμόνητες πατρίδες, που αναζητούσαν μέσα από την προβολή και τις γνωριμίες της εκδήλωσης οικογενειακή και επαγγελματική αποκατάσταση.
Η «Mις Θεσσαλονίκη» του 1930
Διάσημη παρέμεινε η νικήτρια των επόμενων καλλιστείων της Ενώσεως Συντακτών, του 1930, Ρωξάνη Στεργίου, που νίκησε τις δέκα επικρατέστερες υποψήφιες. Μνήμης χάριν αναφέρουμε τα ονόματα των επόμενων εννιά, όλα κορίτσια καλών οικογενειών της πόλης. Ήταν οι Κλειώ Σώσου, Πολύμνια Βατίκη, Νίκη Παυλίδου, Αθηνά Σκουλαρίδου, Βάρδα, Στάλιου, Καστρινού, Θεοφανίδου και Εστέρ Φρανσές. Την επιτροπή των καλλιστείων που έγιναν με επισημότητα στο «Μεντιτερανέ» εκτός από το δήμαρχο Κωνσταντίνο Μάνο συμμετείχαν ο ζωγράφος Πολύκλειτος Ρέγκος, ο συνθέτης Αιμίλιος Ριάδης και ο πρόεδρος των δημοσιογράφων Αντώνιος Χαμουδόπουλος.
«Τότε, γράφει ο Αιμίλιος Δημητριάδης στο βιβλίο του «Φοίνιξ αγήρως, η Θεσσαλονίκη του 1925-35», δεν υπήρχε πασαρέλα και οι υποψήφιες διαγωνίζονταν στην πίστα χορεύοντας στην αρχή με τους καβαλιέρους τους, ένα ένα ζευγάρι και μετά όλες μαζί, ώστε η επιτροπή των καλλιστείων αλλά και το κοινό, που είχε κι αυτό λόγο, να σχηματίσουν γνώμη για την επιλογή τους».
Η Ρωξάνη που καταγόταν από την Προύσα ήταν μια όμορφη και μορφωμένη κοπέλα. Αποφοίτησε από το ανώτερο παρθεναγωγείο της πόλης και την ανώτερη αμερικανική σχολή και σπούδασε μουσική στο Μακεδονικό Ωδείο. Για ένα μήνα η Ρωξάνη ήταν το ίνδαλμα της Θεσσαλονίκης και όλοι προσδοκούσαν να εκλεγεί «Μις Ελλάς» για να εκπροσωπήσει τη χώρα στον ευρωπαϊκό διαγωνισμό. Ήρθε όμως δεύτερη επιλαχούσα, με πρώτη την Αλίκη Διπλαράκου, η οποία εκλέχτηκε την ίδια χρονιά «Μις Ευρώπη» στη Γαλλία.
Η Ρωξάνη Στεργίου έγινε κυρία Μοσκώφ και αφιερώθηκε στην οικογένειά της συμμετέχοντας ενεργά στην κοινωνική και κοσμική ζωή της πόλης. Η Αλίκη Διπλαράκου, που την υποδέχτηκαν με ενθουσιασμό στον σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης κατά την επιστροφή της από το Παρίσι, υπήρξε η πρωταγωνίστρια ενός μεγάλου σκανδάλου της δεκαετίας του ’30, καταπατώντας το άβατο του Αγίου Ορους για τις γυναίκες.
Την επόμενή χρονιά, το 1931, στο κλίμα του παγκόσμιου οικονομικού κραχ επαναλήφθηκε ο θεσμός των καλλιστείων με νικήτρια τη Νίκη Παυλίδου, μια όμορφη γυναίκα της οποίας ο άτυχος δεσμός με έναν κοσμικό νέο της εποχής έγινε δημόσιο γαργαλιστικό ανάγνωσμα στην εφημερίδα «Μακεδονικά Νέα». Ο θεσμός όμως σιγά σιγά φθίνει. Το 1932 πήραν μέρος στα καλλιστεία ελάχιστες δεσποινίδες, φοβούμενες τον αφορισμό της Αλίκης Διπλαράκου από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος, λόγω της παραβίασης του αβάτου του Αγίου Όρους. Για την ιστορία, «Μις Θεσσαλονίκη» εκλέγεται αυτή τη χρονιά η Ρίτσα Ευαγγελοπούλου.
Η ιστορία των καλλιστείων εξυπηρετούσε εκείνη την εποχή πολιτικές σκοπιμότητες. Τραβούσε τους νέους από κοινωνικούς προβληματισμούς και «αντιεθνικές» εντάξεις. Όταν μια νέα και όμορφη μαθήτρια του Διδασκαλείου συνελήφθη από την Ειδική Ασφάλεια και σύρθηκε σε δίκη, κατηγορούμενη για «ανατροπή της καθεστηκυίας τάξεως», ένας παράγοντας του δικαστηρίου τόνισε ότι η περί ης ο λόγος Παρασκευή Κοτζάμπαση θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο της «Μις Θεσσαλονίκη» αν, αντί να διαβάζει Μαρξ, έπαιρνε μέρος στα καλλιστεία της Ενώσεως Συντακτών…
Η Ελληνίδα καλλονή που στέφθηκε Μις Ευρώπη και πάτησε το άβατο του Αγίου Όρους
Η Αλίκη Διπλαράκου γεννήθηκε στις 28 Αυγούστου 1912 στην Αθήνα με καταγωγή από την Μάνη.
Ήταν μία από τις τρεις κόρες του δικηγόρου Γεωργίου Διπλαράκου και της Έλενας Νικολέση. Το πραγματικό επώνυμό της ήταν Βαβούλη από την Κρήνη Γυθείου της Κάτω Μάνης αλλά οικογενειακοί λόγοι την ανάγκασαν να χρησιμοποιεί το επώνυμο της μητέρας της με καταγωγή από τον Άγιο Νικόλαο, ένα διπλανό κεφαλοχώρι.
Στις 8 Φεβρουαρίου 1930, σε ηλικία μόλις 18 ετών, εκπροσώπησε την Ελλάδα στον Ευρωπαϊκό διαγωνισμό ομορφιάς στο Παρίσι και στέφθηκε πανηγυρικά Μις Ευρώπη. Νωρίτερα, την ίδια χρονιά, η Διπλαράκου κέρδισε τον τίτλο της Μις Ελλάς και από τότε ξεκίνησε ένα ξεχωριστό ταξίδι ζωής για την μελαχρινή Ελληνίδα καλλονή.
Λίγο έλειψε να μην συμμετάσχει ποτέ στα καλλιστεία, καθώς οι Μανιάτες συγγενείς της είχαν αντίθετη άποψη, θεωρώντας ότι ήταν κάτι προσβλητικό για την τιμή της. Αυτή, όμως, πήρε κανονικά μέρος και κέρδισε. Τότε την στήριξαν και την αποθέωσαν, ενώ την αποχαιρέτησαν στον σταθμό του τρένου όταν έφυγε για το Παρίσι.
Στα καλλιστεία όλοι εκτίμησαν το «αιώνιον ελληνικόν κάλλος», δίνοντάς την τον πολυπόθητο τίτλο που την έκανε γνωστή στην Ευρώπη και στην χώρα. Ο Τύπος της εποχής την περιέγραφε ως «θρυλική θεά», που ήταν μορφωμένη, γλωσσομαθής και εντυπωσίασε με την λυγερή κορμοστασιά της.
Εντυπωσίασε τον τότε πρόεδρο της Δημοκρατίας, Αλέξανδρο Ζαΐμη καθώς και άλλους πολιτικούς, Έλληνες και ξένους. Την ίδια χρονιά, πήρε μέρος και στα διεθνή καλλιστεία «Μις Υφήλιος», που έγιναν στη Βραζιλία και αναδείχθηκε δεύτερη, μετά τη Μις Βραζιλία, Γιολάντα Περέιρα.
Λίγα χρόνια αργότερα, απασχόλησε πάλι τον Τύπο, αλλά για έναν πολύ διαφορετικό λόγο. Η Αλίκη πάτησε στο Άγιο Όρος, σπάζοντας το άβατο. Ενώ ήταν φιλοξενούμενη σε θαλαμηγό ενός εφοπλιστή, κατάφερε, ντυμένη ως ναύτης, να πείσει έναν μοναχό και με τη βοήθειά του έπιασε λιμάνι στην Αθωνική πολιτεία. Η πράξη της αποκηρύχτηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο.
Λίγο αργότερα έστειλε από το Νταβός της Ελβετίας, στο Άγιο Όρος την ακόλουθη επιστολή:
«Σεβάσμιοι Πατέρες, σας εξομολογούμαι ολοψύχως το σφάλμα που διέπραξα τον περασμένον Μάϊον εις την Μονήν Βατοπαιδίου. Έφθασα εκεί δια πλοίου του μνηστήρος μου κ. Μωράν, και συνέπεσε να είναι αγκυροβολημένα εκεί και τα θωρηκτά Λήμνος και Κιλκίς, οπότε ο πονηρός μοι ενέβαλε την σκέψην να ανέλθω εις την Μονήν καίτοι εγνώριζα, ότι απαγορεύετο. Και δανεισθείσα ναυτικήν στολήν, εισήλθον μετά του μνηστήρος μου και περιήλθον εκκλησίας και άλλα μέρη ως ναύτης, χωρίς να με γνωρίσει κανείς. Έκτοτε Πατέρες μου έχασα την υγείαν μου και κατήντησα εδώ εις τα σανατόρια της Ελβετίας δια την σωτηρίαν μου, και δυστυχώς δεν βλέπω βελτίωσιν. Εγνώρισα όμως και το πιστεύω ακράδαντα, ότι είναι τιμωρία εκ μέρους της Παναγίας προς την οποίαν ησέβησα, δεν έπρεπε εγώ μορφωμένη κοπέλα να κάμω αυτό που έκαμα, και μετανοώ, τώρα, παρακαλώντας την Παναγία μου να με συγχωρέσει. Παρακαλέσατε και σεις άγιοι Πατέρες. Προς τούτο, δεχθήτε δε και 5.000 δραχμές, ίνα κάμετε λειτουργίας και παρακλήσεις δια την υγείαν μου». (Πηγή: ΑΡΧΙΜ. ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗ, ΤΟ ΑΒΑΤΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ», τεύχος 38-39, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, 1990, σ. 59).
Ασχολήθηκε για λίγο με το θέατρο. Ο ίδιος ο Άγγελος Σικελιανός την επέλεξε για τον ρόλο της Ωκεανίδας στον Προμηθέα.
Η Αλίκη έκανε δύο γάμους. Την πρώτη φορά παντρεύτηκε τονPaul-Louis Weiller, Γάλλο αεροπόρο και διευθυντή του ομίλου Gnome et Rhôneτο 1932. Καλεσμένοι στον γάμο τους ήταν, μάλιστα, ο συγγραφέας Paul Morand, ο ποιητής Paul Valéry και ο διπλωμάτης Philippe Berthelot. Απέκτησαν μαζί έναν γιο, τον Paul-Annick Weiller, πατέρα της πριγκίπισσας Sibilla του Λουξεμβούργου.
Όμως, πήραν διαζύγιο και το 1945 παντρεύτηκε τον Σερ John Wriothesley Russell, Άγγλο διπλωμάτη, πρεσβευτή της Βρετανίας στην Αιθιοπία, τη Βραζιλία και την Ισπανία με τον οποίο απέκτησε δύο παιδιά, την Τζορτζιάνα – Αλεξάνδρα και τον Αλεξάντερ Τσαρλς Τόμας, εγγόνια και δισσέγγονα. Ο Russell ήταν απόγονος του 6ου Δούκα του Μπέντφορντ και έτσι η Αλίκη απέκτησε τον τίτλο της «Λαίδης».
Κατά τη διάρκεια της ζωής της έκανε πολλές περιοδείες, όπου έδινε διαλέξεις για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Το 1953 μίλησε στο περιοδικό «Time» για την ιστορία με το Άγιο Όρος ενώ τη δεκαετία του ‘80 έδωσε μια μεγάλη συνέντευξη στον Φρέντυ Γερμανό, όπου μίλησε εφ’ όλης της ύλης.
Έφυγε από τη ζωή στις 30 Οκτωβρίου 2002, πλήρης ημερών.
Με πληροφορίες από το προσωπικό ιστολόγιο του δημοσιογράφου Χρίστου Ζαφείρη «Θεσσαλονίκης Τοπιογραφία«
