του Κώστα Λειβαδά
Η μαγική διαδρομή στη Μαλακάσα. Τα απίστευτα – γι’ άλλη μια φορά – χρώματα του αιώνιου Ελληνικού δειλινού μέσα από τα πεύκα. Το παγκοσμίου επιπέδου ομορφιάς και υποδομής Terra Vibe και ο καλύτερος Dylan που είδα τα τελευταία χρόνια. Νύχτα της 23ης Ιουνίου με διαμαντένια αστέρια. Και ο Γιάννης Πετρίδης εκεί, που οι περισσότεροι λάτρεις του είδους του χρωστάμε τόσα έως και το ότι πρωτομάθαμε τον Dylan από εκείνον. Συγκίνηση.
Ο Dylan, από το τρίτο τραγούδι, αλλάζει το set list. «Shelter from the Storm» και «Girl from the North Country». Δεν το πιστεύω, τα κυνηγούσα χρόνια. Και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου εκεί, και ο φίλος μου R Stoned που ήρθε απευθείας – κυριολεκτώ – από το Circo Massimo και τους Rolling Stones, ένα έπος της προηγούμενης νύχτας, που διαδραματίστηκε στη Ρώμη. Η συγκίνηση, όσο η νύχτα και η συναυλία προχωρούν, αυξάνει.
«And the visions of Johanna». Το μυαλό μου γύριζε κάθε τόσο στην υγεία της μητέρας μου. Ανησυχώ τελευταία. Η αύρα του Dylan με θεραπεύει, με ανακουφίζει βαθιά. Κοιτάζω τον Bob, μπαρουτοκαπνισμένο και παιδί μαζί, αυτόν που μέσα από τα αθάνατα τραγούδια και τον ήχο του άλλαξε την ιστορία του τραγουδιού για πάντα και πολλών από εμάς τις ζωές.
Βλέπεις ο Dylan βρέθηκε πρώτος εκεί. Τη στιγμή των μεγάλων αλλαγών. Σε έναν πλανήτη που προλάβαινε και κατάφερνε να συντονιστεί με τους μεγάλους πομπούς. Μεγάλη Μοίρα.
Αυτή η χρυσή περίοδος τελειώνει πια οριστικά, παγκόσμια. Ο Bob είναι ένας απ’ τους τελευταίους των Μοϊκανών. Μετά και από αυτούς, τέλος. Αυτό ήταν. Το θαύμα θα έχει εκπνεύσει. Πενήντα χρόνια, που με τα πάνω και τα κάτω τους, οι ιστορικοί του μέλλοντος, -είμαι σχεδόν σίγουρος – πως θα αναφέρονται σε αυτά μετά από πολλά χρόνια, σαν μια χρυσή περίοδο του ανθρώπινου πολιτισμού που παρήγαγε καινούρια κλασσική μουσική, καινούρια μεγαλειώδη έργα στην επιστήμη και την πρωτοπορία της και εξέλιξε δύο κάποτε αφάνταστα μεγάλα δώρα για τον άνθρωπο: την προληπτική ιατρική και την ψυχοθεραπεία. Να ήταν η τελευταία φορά που είδαμε τον Dylan στην Αθήνα; Στην Ελλάδα του ‘14 που το πρακτορείο ξένου τύπου φαλήρισε και που η μάσα, η ευκολία και η πονηριά καλά κρατούν; Κι όμως οι πιτσιρικάδες, οι λίγοι πιτσιρικάδες που στέκονταν γενναία μπροστά στη σκηνή, έμοιαζαν να καταλαβαίνουν ότι το μόνο που μετράει είναι να υπηρετείς με όλη σου την καρδιά το όνειρο και τις αγάπες σου και να δουλεύεις γι’ αυτά πολύ.
Come in, I’ll give you shelter from the Storm.
