Ο Μάριος Σιμόπουλος ζει στη Θεσσαλονίκη και αποφοιτώντας από τη Σχολή Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. και έπειτα, ζωγραφίζει και βάφει ασταμάτητα. Εδώ και δεκαεπτά χρόνια διδάσκει ως Εικαστικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και σίγουρα έχετε σταθεί να θαυμάσετε πολλές από τις τοιχογραφίες του σε ολόκληρη την πόλη – είτε γνωρίζετε την ταυτότητα του, είτε όχι (έως σήμερα!).
Συνέντευξη στην Ασημίνα Τούνα
Εμπνεόμενοι από προσωπικά βιώματα, ερεθίσματα, αλλά και από τις οικονομικές, πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες, ή τις κρίσεις που βιώνουμε και την καθημερινή ζωή, οι καλλιτέχνες του δρόμου εκφράζουν τις ανησυχίες τους μέσα από τα έργα τους και στέλνουν καίρια μηνύματα με διαχρονικούς συμβολισμούς. Ένας από αυτούς ο Μάριος Σιμόπουλος, ο οποίος αντλεί έμπνευση κυρίως από την επικαιρότητα, την καθημερινότητα και γενικότερα την ίδια τη ζωή.
Ως ενεργός καλλιτέχνης της street art σκηνής της πόλης έχει δώσει νέα πνοή, χρώμα και ζωή σε δεκάδες κτίρια, που μέχρι πρότινος ήταν άχαρα και άψυχα, γεμίζοντας με ακόμη περισσότερο γκρίζο τη Θεσσαλονίκη. Με τα έργα του κοσμεί τοίχους, αυλές, σχολεία, καταστήματα, σπίτια και ξενοδοχεία, ενώ ταυτόχρονα φτιάχνει και τη μέρα σε όσους περνούν από εκεί. Ωστόσο, οι αυλές των σχολείων είναι από τους αγαπημένους του χώρους για να ζωγραφίζει, αφού όπως μας λέει «η λαχτάρα και η χαρά που λαμβάνουν τα παιδιά μέσα από τη διαδικασία μιας τοιχογραφίας, είναι το μεγαλύτερο κίνητρο για εκείνον».
Η ιδιαίτερη σφραγίδα του προκύπτει όχι μόνο από την έκταση ή τα ζωηρά χρώματα και την ρεαλιστικότητα των σχεδίων του, αλλά και από τον συνδυασμό καλλιτεχνικού και κοινωνικού background πίσω από τα έργα του, ανοίγοντας έτσι διαρκή διάλογο με τους περαστικούς. Δημιουργεί τοιχογραφίες σε σχολεία με έντονο κοινωνικό χαρακτήρα και μηνύματα κατά του ρατσισμού, της μισαναπηρίας και της ενδοσχολικής βίας, ενώ πολλά είναι και τα έργα του προς τιμήν κάποιου αθλητή, θέλοντας να προβάλλει ένα αισιόδοξο μήνυμα και ένα πρότυπο το οποίο θα εμπνεύσει μικρούς και μεγάλους.
Σε όσους ασχολούνται με την τέχνη του street art ο Μάριος Σιμόπουλος ήταν γνωστός εδώ και αρκετά χρόνια, ωστόσο πολλά έργα του έχουν γίνει γνωστά και στο ευρύ κοινό. Τοιχογραφίες του με αθλητές όπως ο Μίλτος Τεντόγλου, ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης, ο Αντώνης Τσαπατάκης και ο Γιάννης Αντετοκούμπο, έχουν γίνει viral μέσω των social media και σίγουρα κάπου έχει πάρει και το δικό σας μάτι!
«Με επηρεάζει πολύ ευχάριστα το γεγονός ότι με τις τοιχογραφίες μου μπορώ να επηρεάσω τον κόσμο. Δεν μπορώ να πω ότι με αγχώνει, ίσα ίσα θέλω – και επιδιώκω – να επηρεάζω, πάντοτε, ευχάριστα την διάθεση των ανθρώπων και κυρίως των μικρών παιδιών» αναφέρει. Ενώ επισημαίνει πως θέλει και προσπαθεί, μάλιστα, να περνά στους ανθρώπους και στα μικρά παιδιά τα σημαντικά οφέλη και τα πλεονεκτήματα που προσφέρονται μέσα από την διαδικασία της street art και γενικότερα της τέχνης. «Επιδιώκω να καταλάβουν ότι η τέχνη, σε όλες τις μορφές της, προσφέρει πνευματική καλλιέργεια« τονίζει.
«Δεν είναι η φωνή που μεταφέρει την ιστορία, αλλά το αυτί», έλεγε ο Calvino, κάτι που μπορούμε να δούμε αναλογικά και στην τέχνη των τοίχων· δεν είναι το θέμα τι δείχνει ένα mural ή μια τοιχογραφία, αλλά με πόσους τρόπους προκαλεί τον θεατή να το δει. Ας δούμε τι έχει να πει ο Μάριος Σιμόπουλος για όλα αυτά.
Πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το graffiti;
Θυμάμαι από μικρός τον εαυτό μου να θαυμάζω όλους αυτούς τους καλλιτέχνες που δημιουργούσαν τεράστια έργα σε τοίχους. Μόλις αποφοίτησα από την ΣΚΤ του Α.Π.Θ., άρχισα να πειραματίζομαι, με αποτέλεσμα σε ηλικία 25 ετών περίπου να ζητήσω την άδεια να ζωγραφίσω σε μια επιφάνεια ενός χώρου στη Χαλκιδική, όπου και εργαζόμουν. Θυμάμαι πως είχα μείνει μέχρι αργά τη νύχτα, από την ανυπομονησία μου να το τελειώσω, για να είναι έτοιμο την επόμενη ημέρα! Αυτή ήταν και η αρχή για να ασχοληθώ έντονα και συστηματικά με τις τοιχογραφίες.
Υπάρχουν κάποιοι street artists που να σου αρέσει πολύ η δουλειά τους;
Υπάρχουν πολλοί Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες που θαυμάζω. Από τη Θεσσαλονίκη μου αρέσει πολύ η δουλειά του APSET, κυρίως για τον μοναδικό τρόπο που ζωγραφίζει τα πρόσωπα, αλλά και δουλειές καλλιτεχνών από Αθήνα όπως του WD (Wild Drawing), που φημίζεται για τα έργα του που – στην κυριολεξία – νιώθεις ότι μπορείς να μπεις μέσα στον τοίχο , όπως επίσης και του ΙΝΟ που σε συναρπάζει ζωγραφίζοντας τεράστιες διαστάσεις κρεμασμένος με σχοινιά.
Ποιες είναι οι προκλήσεις ενός street artist στην Ελλάδα; “Ζηλεύεις” όσους κάνουν το ίδιο πράγμα με εσένα σε άλλες χώρες;
Πάντοτε, βλέπω ως πρόκληση το να καταφέρω να δημιουργήσω κάτι που θα είναι όλο και μεγαλύτερο. Αυτό συμβαίνει γιατί έχω ακροφοβία και υψοφοβία, οπότε προσπαθώ να νικήσω τους φόβους μου δημιουργώντας όλο και μεγαλύτερα σε διάσταση έργα. Προσωπικά, δεν ζηλεύω κάποιον καλλιτέχνη, αντιθέτως θαυμάζω πολλούς και τους αντιμετωπίζω ως κίνητρο για να μπορώ να βελτιώνομαι και ο ίδιος.
Ποια είναι για σένα η πρωτεύουσα του street art σήμερα;
Από την Ελλάδα θα ξεχωρίσω την Αθήνα. Ωστόσο και σε άλλες πόλεις, όπως στην Πάτρα και στην Θεσσαλονίκη, έχουν γίνει καταπληκτικές δουλειές από Έλληνες καλλιτέχνες. Από τον υπόλοιπο κόσμο θα ξεχωρίσω το Βερολίνο, το Λονδίνο και την Λισαβόνα.
Εντοπίζεις διαφορές ανάμεσα στο street art στην Αθήνα και την Θεσσαλονίκη; Ποιες είναι αυτές;
Και στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη έχουμε πολλούς αξιόλογους καλλιτέχνες. Στην Αθήνα, ως μια πολύ μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη πόλη, ίσως να υπάρχουν απλά περισσότεροι καλλιτέχνες, επομένως και περισσότερες δημιουργίες για να θαυμάσει κανείς.
Είναι, για σένα, ένα βασικό κομμάτι έμπνευσης η καθημερινότητα; Μπορείς να θυμηθείς ένα περιστατικό που σε οδήγησε όντως σε έργο;
Ναι βεβαίως και αποτελεί κομμάτι έμπνευσης για εμένα η καθημερινότητα. Γενικά, η ίδια η ζωή είναι πηγή έμπνευσης για έναν καλλιτέχνη. Ένα περιστατικό που με οδήγησε σε μια τοιχογραφία μου, ήταν μια από τις πολλές διακρίσεις του Μίλτου Τεντόγλου και στάθηκε η αφορμή, ώστε αυτός ο σπουδαίος αθλητής να κοσμεί τον προαύλιο χώρο του Γενικού Λυκείου των Πεύκων.
Υπάρχει κάποιο έργο σου που να ξεχωρίζεις; Για ποιούς λόγους;
Ξεχωρίζω μια από τις τελευταίες μου τοιχογραφίες που απεικονίζουν τον παραολυμπιονίκη Αντώνη Τσαπατάκη και αυτό γιατί υλοποιήθηκε σε έναν ακόμη προαύλιο χώρο Δημοτικού Σχολείου, του 2ου Δημοτικού Σχολείου Ευόσμου, θέλοντας να περάσουμε ένα αισιόδοξο μήνυμα, ένα μήνυμα ελπίδας σε παιδιά που μπορεί να γεννήθηκαν με κάποια αναπηρία ή να απέκτησαν αναπηρία μεταγενέστερα (π.χ. από κάποιο ατύχημα). Να μην τα παρατάνε και όπως και ο ίδιος ο αθλητής αναφέρει, να νικάμε τους φόβους μας με τα όνειρα μας!
Πώς αντιλαμβάνεσαι τη δεδομένη χρονική στιγμή την local κοινότητα του street art; Αντιδρά με κάποια κοινά αντανακλαστικά στα κοινωνικό – πολιτικά γεγονότα που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στη χώρα;
Θεωρώ πως ναι, υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που βρίσκονται σε εγρήγορση και αντιδρούν σε κάθε κοινωνικό και πολιτικό γεγονός μπορεί να συμβαίνει στην χώρα, θέλοντας με τα έργα τους να δείξουν την δυσχέρεια τους, αλλά και να περάσουν τα ανάλογα μηνύματα στους ιθύνοντες.
Τι γνώμη έχεις για τα παρατημένα κτίρια της Θεσσαλονίκης; Πώς το βιώνεις κάθε φορά που μπαίνεις ή έμπαινες σε αυτά; Θα μπορούσε το graffiti να παίξει τέτοιο ρόλο, ώστε να ξαναζωντανέψουν;
Σίγουρα το να υπάρχουν παρατημένα ή/και βανδαλισμένα κτίρια στην πόλη δεν είναι ό,τι καλύτερο για την εικόνα οποιασδήποτε πόλης. Τα έργα που κοσμούν τους τοίχους δίνουν μια χρωματιστή πινελιά σε αυτά τα γκρίζα αστικά τοπία. Οι τοιχογραφίες και τα graffiti, σιγουρά, ζωντανεύουν τα κτίρια αυτά, θα γοητεύσουν τους περαστικούς και συνάμα έχουν τη δύναμη να σε ταξιδεύουν, καθώς βλέποντάς τα νιώθεις πως ο τοίχος κινείται.
Ποιες είναι οι προκλήσεις όταν μιλάμε για τόσο μεγάλα έργα στον δημόσιο χώρο; Τι απαντάς σε όσους («αφελείς» και μη) αντιμετωπίζουν την τέχνη του δρόμου ως βανδαλισμό του δημοσίου χώρου;
Προκλήσεις στο street art υπάρχουν αρκετέ. Πρόκληση είναι το να ξεπεράσεις εμπόδια όπως οι δυσμενείς καιρικές συνθήκες, αλλά και δυσκολίες που μπορεί να προκύπτουν εξαιτίας της διάστασης (όπως π.χ. να βγει σωστά και μετρημένο το σχέδιο ή το να καταφέρεις να ξεπεράσεις τους φόβους σου για το μεγάλο ύψος από το οποίο μπορεί να κληθείς να δημιουργήσεις μια τοιχογραφία).
Μέχρι στιγμής δεν έχω κατηγορηθεί ποτέ για βανδαλισμό κάποιας επιφάνειας, αντιθέτως έχω δεχθεί θετικά σχόλια. Ό,τι έχω δημιουργήσει έχει γίνει αποδεκτό από το μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικού συνόλου. Πάντως, σε συζητήσεις που έχω κάνει με ανθρώπους που αντιμετωπίζουν την τέχνη του δρόμου ως βανδαλισμό, προσπαθώ να τους εξηγήσω τα όρια της τέχνης που εξωραΐζει τα κτίρια με τον βανδαλισμό, έτσι ώστε να μπορέσουν να τα ξεχωρίσουν και να κατανοήσουν τα μηνύματα που μπορεί να περνάει να έργο αποτυπωμένο στον τοίχο.
Στην Αθήνα συναντάμε πλέον και γυναίκες artists, ενώ παλαιότερα η κοινότητα έτεινε να αποτελείται κυρίως από άνδρες. Έχει εξελιχθεί η συμπεριλιπτικότητα και σε αυτόν τον τομέα τέχνης; Συμβαίνει κάτι αντίστοιχο και στη Θεσσαλονίκη;
Ναι, πλέον δεν νομίζω πως η σκηνή της street art είναι ανδροκρατούμενη. Συναντώ και γνωρίζω όλο και περισσότερες γυναίκες καλλιτέχνιδες του δρόμου. Για παράδειγμα μία πολύ αξιόλογη καλλιτέχνης στην Αθήνα είναι η Μelina Koan, αλλά και εδώ στη Θεσσαλονίκη γνωρίζω προσωπικά την Simoni Fontana που δραστηριοποιείται στον χώρο της street art πάρα πολλά χρονιά.
Το graffiti και εν γένει το street art μπορεί να βοηθήσει στην αναβάθμιση των περιοχών όπου δημιουργείται ή να ευνοήσει την εκάστοτε επιχείρηση; Μία συλλογική προσπάθεια με street artists της πόλης, πιστεύεις θα μπορούσε να ευνοήσει τις γειτονιές και να ενισχύσει την τοπική οικονομία;
Θεωρώ πως ναι, θα μπορούσαν δράσεις είτε συλλογικές, είτε αυτόνομες, να αναβαθμίσουν μια περιοχή και να την μετατρέψουν σε πόλο έλξης τόσο για τους κατοίκους της πόλης, όσο και για τους τουρίστες της, με αποτέλεσμα – γιατί όχι – και να ενισχυθεί σημαντικά η τοπική οικονομία.
Η Θεσσαλονίκη είναι άγρια ή φιλική πόλη για όσους την ζουν; Τι θα άλλαζες σε αυτήν, ώστε να γίνει πιο βιώσιμη και φιλική;
Δυστυχώς, η Θεσσαλονίκη παρουσιάζει τα τελευταία χρόνια δείγματα παραβατικότητας και βίας (όπως πρόσφατα έδειξαν και τα γεγονότα που έλαβαν χώρο στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, την πλατεία Αριστοτέλους, με το ρατσιστικό – σεξιστικό επεισόδιο που δημιούργησαν ανήλικοι). Αν θα μπορούσα να κάνω κάτι, ώστε να αλλάξει αυτή η κατάσταση, θα ήταν η δημιουργία και ο συντονισμός συλλογικών δράσεων σε σχολεία. Σκοπός μιας τέτοια κίνησης είναι το να μάθουν τα παιδιά να δέχονται την διαφορετικότητα, καθώς πιστεύω πως εκεί εντοπίζεται και η αιτία που προκαλούνται τα περιστατικά βίας και έχθρας – που όλο και συχνότερα έρχονται στο φως της δημοσιότητας, της επικαιρότητας και της καθημερινότητας μας.
Υπάρχει κάποιο σημείο της πόλης, στο οποίο θα ήθελες να ζωγραφίσεις μελλοντικά;
Θα ήθελα κάποια στιγμή να μου δινόταν η ευκαιρία να ζωγραφίσω σε κάποιο νοσοκομείο που νοσηλεύονται παιδιά που νοσούν με καρκίνο, έτσι ώστε ο δυσάρεστος χρόνος που περνάνε εκεί μέσα, να γίνει έστω και λίγο πιο ευχάριστος αντικρύζοντας χαρούμενες και αισιόδοξες εικόνες ζωγραφισμένες στους τοίχους.
Με τι ασχολείσαι αυτό το διάστημα; Υπάρχουν σκέψεις για κάποιο μελλοντικό εγχείρημα;
Εδώ και δεκαεπτά έτη είμαι Εκπαιδευτικός – Εικαστικός στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση και προσπαθώ καθημερινά μέσα από το μάθημα των Εικαστικών, τα παιδιά να αγαπήσουν την ζωγραφική και να την κάνουν μέρος της ζωής τους, έτσι ώστε να έχουμε τους μελλοντικούς street artists αυτής της πόλης. Σκέψεις για μελλοντικά projects έχω πολλές και ελπίζω να υλοποιήσω όσα περισσότερα μπορέσω, προκειμένου να δώσω μια σύγχρονη ταυτότητα σε όλο και πιο πολλές γκρίζες επιφάνειες.
Ακολουθήστε τον «ανήσυχο» και ταλαντούχο Μάριο Σιμόπουλο και μείνετε συντονισμένοι! Δείτε τα έργα του και αναμένετε για πολλά ακόμη δημιουργικά projects του καλλιτέχνη από τη Θεσσαλονίκη που – είμαστε σίγουροι – θα συνεχίσει να μας απασχολεί με την τέχνη του, που πάντοτε έχει κάτι να πει, ένα κοινωνικό μήνυμα να δώσει.
