Ο πεζογράφος Δημήτρης Οικονόμου υπογράφει το πρώτο του θεατρικό έργο και αιχμαλωτίζει σε ένα μονόλογο σπαράγματα της ζωής και της προσωπικότητάς της μεγάλης ερμηνεύτριας Φλέρυς Νταντωνάκη που υπηρετείται με ευαισθησία και συγκίνηση, από την Ελένη Κοκκίδου.
Τοποθετεί τη δράση ύστερα από ένα πραγματικό περιστατικό – την τελευταία συναυλία που έδωσε, το 1985 στη Ρωμαϊκή Αγορά, απ’ όπου αποχώρησε πριν τη λήξη της – και, χωρίς να φέρνει κάτι νέο στο δραματουργικό είδος των βιογραφικών μονολόγων (είδος που έχει τη δική του γοητεία και γι’ αυτό γνωρίζει ευρεία αποδοχή), παραδίδει ένα ωραίο, μεστό και ρέον κείμενο, που ακολουθεί την ηρωίδα στα γεγονότα της ζωής της που τη σημάδεψαν και στις εσωτερικές διαδρομές της, στους δαίμονες και στις μουσικές διεξόδους της.
Μόνη στη σκηνή, στον προσωπικό της χώρο που ανασυνθέτει η Άση Δημητρολοπούλου με μερικές παρτιτούρες πεσμένες στο πάτωμα, ένα παλιό ραδιόφωνο, μια κιθάρα σε μια γωνία, η Φλέρυ βρίσκει καταφύγιο στις αναμνήσεις της, έχοντας μόλις δραπετεύσει από το πλήθος που αδημονεί να την ακούσει – ίσως όμως και να την κατασπαράξει.
Ξορκίζει τα άσχημα παιδικά της χρόνια και τον βάναυσο πατέρα της, επιστρέφει στην εγκατάστασή της στην Αμερική, στο όνειρό της να γίνει ηθοποιός που ναυάγησε νωρίς, στη γνωριμία και συνεργασία της με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως η Τζόαν Μπαέζ, και βέβαια στη γνωριμία της με τον Μάνο Χατζιδάκι («ήταν για μένα ο πατέρας που δεν είχα»), του οποίου υπήρξε μούσα.
Η επαναστάτρια και ευαίσθητη Φλέρυ, το για πάντα πληγωμένο παιδί, η προικισμένη και ταλαντούχα αλλά εντέλει παραγνωρισμένη καλλιτέχνιδα («ακόμη και στον τάφο μου λάθος θα γράψουν το όνομά μου», επισημαίνει) επιδίδεται σε μία εκ βαθέων εξομολόγηση, ενώ το κείμενο –μυθοπλαστικό αλλά προϊόν έρευνας– χρησιμοποιεί τα βιωμένα γεγονότα για να συλλάβει κάτι από το πνεύμα και την αύρα αυτού του μυθικού, σχεδόν εξωπραγματικού πλάσματος, που φλέρταρε με την ιδέα του θανάτου, πίστευε στο υπερρεαλιστικό στοιχείο και ταλανιζόταν από το φόβο για τους δαίμονες και τις ανέστιες, περιπλανώμενες ψυχές.
Ο Μάνος Καρατζογιάννης στη σκηνοθεσία υπογράμμισε με τη γλώσσα του θεάτρου, όσο χρειαζόταν, την προσωπικότητα αυτής της μοναδικής ερμηνεύτριας και έδωσε τον απόλυτο χώρο στην ερμηνεία της Ελένης Κοκκίδου, η οποία άγγιξε εύστοχα την ευθραυστότητα, την ευαισθησία και τις μεταπτώσεις της διάθεσής της Φλέρυς.
Η Ελένη Κοκκίδου εισάγεται –και παρασέρνει κι εμάς– σε αυτό το ταξίδι στο μυαλό και την ψυχή της Νταντωνάκη, συλλαμβάνοντας με ευαισθησία και συγκίνηση την ευθραυστότητα και τη μοναδικότητά της.
Την συνοδεύει στο πιάνο ο Αντώνης Παπακωνσταντίνου, αθέατος στους θεατές, αφήνοντας έτσι τους ήχους και τις νότες να απλωθούν στο χώρο σαν να προέρχονται από τα βάθη του μυαλού της.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Μάνος Καρατζογιάννης
Ερμηνεία: Ελένη Κοκκίδου
Σκηνικά – κοστούμια: Άση Δημητρολοπούλου
Μουσική: Αντώνης Παπακωνσταντίνου
Φωτισμοί: Άγγελος Παπαδόπουλος
Βοηθός σκηνοθέτη: Πάνος Μπέκας
Γραφιστικά: Πέτρος Παράσχης
Φωτογραφίες: Σπύρος Περδίου
Παραγωγή: Πολιτεία Πολιτισμού- Αστική Μη Κερδοσκοπική
Διεύθυνση Παραγωγής – Επικοινωνία: Theater Art Company –
Μανάφης Σάκης και Φώτης
info
Τετάρτη 16/10/2024 – 20/10/2024
Artbox Fargani Theater
Εισιτήρια: more.com
Τετάρτη 16/10 στις 20:00
Πέμπτη 17/10 στις 21:30
Παρασκευή 18/10 στις 21:30
Σάββατο 19/10 στις 21:30
Κυριακή 20/10 στις 20:00
